ENGLISH TEXT AT THE END OF THE ARTICLE
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας της έκδοσης του Στρατιωτικού Ισοζυγίου 2014 (Τhe Military Balance 2014) από το Διεθνές Ινστιτούτο Μελετών ( IISS ) του Λονδίνου , συμπίπτει με μια εποχή που οι αμυντικοί σχεδιαστές παγκοσμίως βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα θρυμματισμένο και ολοένα και πιο πολύπλοκο περιβάλλον ασφαλείας. Σε συνέντευξη Τύπου σήμερα ο Δρ John Chipman, Γενικός Διευθυντής του Ινστιτούτου αναφέρθηκε στο παγκόσμιο στρατηγικό τοπίο και τις επιδράσεις τους στις στρατιωτικές ικανότητες και στους εξοπλισμούς των χωρών επισημαίνοντας τα ακόλουθα:
ΑΣΙΑ
« Κατά τη διάρκεια του 2013 , οι εντάσεις στην Ασία είχαν τη συνήθη τους μορφή, ήτοι εδαφικές διαφορές και θαλάσσια περιστατικά. Οι συγκρούσεις αυτές έχουν οξυνθεί καθώς τα εθνικιστικά αισθήματα έχουν αυξηθεί.
Η τελευταία Λευκή Βίβλος του Πεκίνου για την άμυνα, τονίζει την ανάγκη για ναυτικές ικανότητες για βαθιά νερά ( Bluewatercapabilities) και αντανακλάται προσπάθειες της Κίνας να καταστεί μεγάλη ναυτική δύναμη. Προς τα τέλη του 2013, το κινεζικό αεροπλανοφόρο Liaoning είχε ξεκινήσει την τρίτη στη σειρά δοκιμών στη θάλασσα . Ενώ θα χρειαστούν μερικά χρόνια μέχρι που η Κίνα θα μπορεί να αναπτύξει μια πλήρως λειτουργική ομάδα μάχης από αεροπλανοφόρα, ωστόσο η ανάπτυξη του Liaoning και των συνοδών του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας προκάλεσε προφανώς μεγάλο ενδιαφέρον από τις ΗΠΑ.
Σημαντικά αεροπορικά προγράμματα είναι επίσης υπό εξέλιξη [στη Ασία]. Η Ιαπωνία έχει παραγγείλει το F - 35 Joint Strike Fighter , και φαίνεται πιθανό η Σιγκαπούρη και η Νότια Κορέα να κάνουν τελικά το ίδιο . Η Ινδία συνεργάζεται με τη Ρωσία για το προηγμένο πρόγραμμα μαχητικών αεροσκαφών T - 50, ενώ η Κίνα συνεχίζει να ενισχύει τις αεροπορικές της δυνάμεις με την ανάπτυξη νέων μαχητικών αεροσκαφών, όπως το J - 20 και J – 31 και αεροσκάφη στρατηγικών μεταφορών, όπως η Υ- 20 .
Ασιατικές χώρες αναπτύσσουν και προμηθεύονται προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό που προηγουμένως μονοπωλείτο από τη Δύση και τη Ρωσία. Η πρόσφατη επιβεβαίωση της δοκιμής υπερηχητικού οχήματος από το Πεκίνο, τοποθετεί την Κίνα με τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τις μόνες χώρες που συνεχίζουν να δοκιμάζουν ενεργώς τέτοιες στρατιωτικές τεχνολογίες . Το Πεκίνο φαίνεται να εργάζεται πάνω σε ένα πρόγραμμα τεχνολογικών δοκιμών και η πιθανότητα μεγαλώνει ότι η Κίνα θα μπορούσε κάποια στιγμή να εμφανίσει νέες και καινοτόμες τεχνολογίες της άμυνας .
Η αυξανόμενη σημασία της ασφάλειας και των στρατιωτικών μέσων που σχετίζονται με τον ανταγωνισμό στον κυβερνοχώρο φάνηκαν και από τις αναφερόμενες δραστηριότητες της Κίνας σε αυτόν τον τομέα. Άλλα κράτη στην Ασία και αλλού , επίσης, αύξησαν τις επενδύσεις τους, τόσο σε αμυντικές όσο και σε επιθετικές ικανότητες στον κυβερνοπόλεμο.
ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Στη Μέση Ανατολή, ενώ η Συρία και το Ιράν συνεχίζουν να κυριαρχούν στους περιφερειακούς υπολογισμούς ασφάλειας, η αστάθεια εξακολουθεί να υφίσταται και σε άλλες περιοχές. Ομάδες ενόπλων στη Λιβύη εξακολουθούν να ασκούν σημαντική επιρροή, και το Ιράκ συγκεντρώνει για ακόμα μια φορά την προσοχή. Η αντιπαράθεση στην επαρχία Ανμπάρ του Ιράκ υπογραμμίζει τη συνεχιζόμενη θρησκευτική ένταση και την αύξηση της βίας σε ολόκληρη τη χώρα . Εσωτερικές μετακινήσεις πληθυσμού λαμβάνουν χώρα στο Ιράκ σε μια κλίμακα που θυμίζει την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 2004-05 .
Το συριακό καθεστώς έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ένα μεγάλο μέρος του εδάφους που έχασε πράγματι δεν μπορεί να επανακτηθεί, προσπάθησε να προσαρμόσει τη στρατιωτική στρατηγική του με βάση τη συρρίκνωση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει. Οι ένοπλες δυνάμεις άρχισαν να μετατρέπονται οργανωτικά και δογματικά , για την καταπολέμηση μιας πιθανής εξέγερσης σε ένα μεγάλο αστικό περιβάλλον. Παρόλα αυτά , το καθεστώς δεν έχει σημειώσει καμία σημαντική νίκη στους τελευταίους εννέα μήνες. Από την πλευρά της, η αντιπολίτευση δεν είναι σε θέση να χτυπήσει ένα αποφασιστικό χτύπημα .
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, και η υποστήριξη της Τεχεράνης στο καθεστώς Άσαντ, θα συνεχίσουν να προκαλούν περιφερειακή και διεθνή ανησυχία. Οι βαθιές διαφορές μεταξύ του Ιράν και της Δύσης , και οι συμπεριφορές των σκληροπυρηνικών και στις δύο πλευρές, θα μπορούσε να σημαίνει ότι το καλύτερο που μπορούν οι διπλωμάτες να πετύχουν αργότερα φέτος είναι η παράταση της ενδιάμεσης συμφωνίας .
Για τα κράτη του Κόλπου, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν είναι η μόνη ανησυχία . Το πυραυλικό οπλοστάσιο της Τεχεράνης – που επιμελώς αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες - προσθέτει ανησυχίες για την ασφάλεια τους . Ως εκ τούτου , η πυραυλική άμυνα παραμένει βασική προτεραιότητα για τα κράτη του Κόλπου. Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν αγοράσει, ή θα αγοράζουν δυτικά συστήματα άμυνας αέρα-αέρα. Αυτά και άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής έχουν ξοδέψει σημαντικά ποσά για την άμυνα.
ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΠΡΟΗΓΜΕΝΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Ενώ ορισμένες συμφωνίες προμηθειών εξοπλισμού στη Μέση Ανατολή και την Ασία έχουν δημιουργήσει πρωτοσέλιδα, σε άλλες περιοχές, επίσης αναπτύσσονται και αγοράζονται πιο προηγμένα όπλα . Τα κράτη στη Λατινική Αμερική και την Αφρική αγοράζουν πιο εξελιγμένο εξοπλισμό.
Με μειωμένους προϋπολογισμών στη Δύση, η διατήρηση επενδύσεων στην έρευνα και ανάπτυξη θα αποδειχθεί όλο και πιο δύσκολη . Ακόμη και σε τομείς προηγμένης τεχνολογίας, κάποιες από τις μη - δυτικές χώρες πλησιάζουν τη Δύση .
ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ
Οι αμυντικές δαπάνες στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συρρικνώνονται σε μια εποχή που οι ΗΠΑ εναποθέτει σε αυτά μεγαλύτερο μερίδιο βάρους για την ασφάλεια σε ευάλωτες γειτονιές της Ευρώπης προς τα νότια και τα ανατολικά . Το σύνολο των αμυντικών δαπανών στις ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζει να μειώνεται σε πραγματικούς όρους - κατά μέσο όρο 2,5 % ετησίως από το 2010 . Ως εκ τούτου , η εξεύρεση πόρων για τη στήριξη των υφιστάμενων και μελλοντικών στρατιωτικών δυνατοτήτων θα γίνει πιο δύσκολη. Άλλοι τομείς της αμυντικής βιομηχανίας της Ευρώπης βρίσκονται [επίσης]υπό πίεση από την πτώση των εγχώριων παραγγελιών και τον αυξημένο ανταγωνισμό από ξένες εταιρείες.
Για το ΝΑΤΟ, το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν σηματοδοτεί το τέλος μιας έντονης περιόδου επιχειρησιακής δραστηριότητας . Οι ηγέτες που θα συναντηθούν εντός του 2014 στη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας στη Βρετανία θα αντιμετωπίσουν μια σειρά από επείγοντα ζητήματα , ιδίως το σχήμα μιας «μετα- επιχειρησιακής συμμαχίας» . Παρόλο που τώρα οι σύμμαχοι είναι πλέον σε θέση να αναπτύξουν δυνάμεις και να πολεμήσουν πιο αποτελεσματικά από κοινού , κυρίως ως αποτέλεσμα των ενεργειών του Αφγανιστάν, εντούτοις η διατήρηση αυτού του επιπέδου διαλειτουργικότητας θα αποτελέσει πρόκληση ενόψει της μείωσης των δαπανών και το χαμηλότερο ρυθμό λειτουργίας που αναμένεται να ακολουθήσουν το 2014..
ENGLISH TEXT
GLOBAL STRATEGIC LANDSDCAPE AND MILITARY CAPABILITIES 2014 (IISS: The Military Balance 2014)
The launching of The Military Balance this year by the International Institute for Studies (IISS) London, coincides with a time when defence planners globally are confronted by a fractured and increasingly complex security environment. In a press conference to-day, Dr John Chipman, Director-General and Chief Executive of the Institute, announced the publication and outlined the various parts of its content, the strategic situation in 2014 and its impact on military capabilities.The IISS press statement reads as follows:
“During 2013, fighting in the Middle East and North Africa worsened. Al-Qaeda allies resurfaced in Iraq and the civil war and humanitarian crisis intensified in Syria. Conflict in Mali and the Central African Republic inspired outside intervention and highlighted the need for flexibility in planning and capability. Last year was, we said, ‘the year of living tactically’. There is little sign so far that 2014 will be greatly different, but while living tactically, defence establishments are still charged with thinking strategically and are doing so, particularly in the Asia-Pacific.
In Asia, the growth of defence budgets is accelerating and military procurements are rising. The shift in the global distribution of military power towards Asia, highlighted by the IISS in recent years, has continued. Meanwhile, most national defence budgets in the West contracted further and governments grappled with the need to balance financial imperatives against the reality of an uncertain strategic environment
ASIA
During 2013, Asian tensions were seen in familiar forms, like territorial disputes and maritime incidents. These conflicts have become more acute as nationalist sentiment has grown and as initiatives such as Beijing’s announcement of an air-defence identification zone over part of the East China Sea sparked controversy. Tensions between China and Japan have risen substantially and there will be a need for some mechanism to manage military-to-military consultations to reduce the risk of tactical encounters at sea or in the air leading to a strategic crisis between the two.
Beijing’s latest defence White Paper emphasised the need for blue-water naval capabilities, and reflected China’s drive to become a major maritime power. By late 2013, the Chinese aircraft carrier Liaoning had embarked on its third set of sea trials. While it will be some years before China can deploy a fully operational aircraft carrier battle group, the deployment of Liaoning and its escorts into the South China Sea evidently provoked considerable US interest, leading to a close encounter last December between Chinese ships and a US Navy vessel.
Meanwhile, construction by other Asian nations of aircraft carriers and similar ships continued. China may be in the early stages of constructing a second ‘flat-top’, while 2013 saw India launch the hull of its first domestically built carrier and Japan launch its new so-called ‘helicopter destroyer’, the Izumo.
Air-force programmes are also prominent. Japan has ordered the F-35 Joint Strike Fighter, and it seems likely that Singapore and perhaps South Korea will eventually do the same. India is collaborating with Russia on the T-50 advanced combat-aircraft programme, while China is continuing to re-equip its air force and develop new combat aircraft such as the J-20 and J-31, and strategic transport aircraft such as the Y-20.
Asian states are developing and procuring advanced military equipment of types previously monopolised by the West and Russia. Beijing’s recent confirmation of a hypersonic test vehicle places China with Russia and the United States as the only countries actively testing such military technologies. Beijing seems engaged in a pattern of developing test-beds to match existing Western defence technologies, and the possibility grows that China might at some point display new and innovative defence technologies.
The growing importance of security- and military-related competition in cyberspace was highlighted by the reported activities of China’s PLA in this sphere. Other states in Asia and elsewhere are also increasing their investment in both defensive and offensive cyber-warfare capabilities. The leaks by Edward Snowden are likely only to reinforce the rationale for such investments.
MIDDLE EAST
In the Middle East, while Syria and Iran still dominate regional security calculations, instability persists in other quarters. Militia groups in Libya still wield substantial influence, and Iraq is drawing attention once more. The confrontation in Iraq’s Anbar province underlines continuing sectarian tensions and increased violence across the country. Internal population transfers are taking place in Iraq on a scale reminiscent of the start of civil war in 2004–05. With elections due in April, continuing violence places a greater burden on the capabilities of the Iraqi security forces. Should violence increase still further, their ability to maintain control could be imperilled.
In 2013, the Syrian regime’s use of chemical weapons provoked the threat, though hesitant, of international force and, following Russia’s initiative, eventual agreement on the destruction of Syria’s chemical stockpile was reached. Having realised that much of the territory it had lost was effectively irretrievable, the Syrian regime has sought to adapt military strategy to shrinking resources and manpower. The armed forces began to transform, organisationally and doctrinally, to fight an insurgency in a largely urban environment. Still, the regime has not seen a major victory in the last nine months.
For its part, the opposition is unable to strike a decisive blow. Some rebel brigades have agreed to form alliances and pool resources, and there has been a rise in the activity of Salafi-jihadi groups heavily dominated by foreign fighters. The prospect of organised foreign intervention to bring an end to the fighting is virtually zero, while the diplomatic track through the Geneva process has yielded nothing of substance yet.
Iran’s nuclear programme, and Tehran’s support for the Assad regime, continued to provoke regional and international concern. The interim deal on Iran’s nuclear programme, concluded in November and due to last six months, did not come into effect until 20 January as negotiators from the six major powers and Iran wrangled over the details. Deep divisions between Iran and the West, and attitudes among hardliners on both sides, could mean that the best diplomats can achieve later this year is a continuation of the interim deal.
For Gulf states, Iran’s nuclear programme is not the only worry. Tehran’s missile arsenal – assiduously developed in recent decades – adds to their security concerns. As such, missile defence remains a key priority area for Gulf states. There is an emerging recognition of the need to coordinate regional capabilities in this area. Qatar, Saudi Arabia and the UAE have bought, or are buying, Western missile- and air-defence and strike systems, including stand-off air-launched munitions. These and other Middle Eastern states have spent significantly on defence in recent years. As the regional strategic environment evolves, an important question is whether GCC states are able, particularly in the air-defence sphere, to work towards greater coordination.
ADVANCED MILITARY TECHNOLOGIES PROLIFERATE
While some Middle Eastern and Asian defence-procurement deals have generated headlines, countries in other regions are also developing and purchasing more advanced weapons. States in Latin America and Africa are buying more sophisticated equipment. Russia, despite shortcomings in defence-industrial capacity, has a long history of complex weapons research and development, and remains a major supplier.
Advanced military technologies are proliferating owing to rising budgets, lower technical barriers to entry, increasing application of dual-use technology and states’ willingness to sell such technologies. These include capabilities previously seen almost exclusively in Western armed forces, such as unmanned systems.
With pressured defence budgets and contracting defence ambitions, some Western states may look to retain a capability edge through the pursuit of even more advanced military technologies: hypersonics is one example; low-observable research is another. But with falling budgets in the West, maintaining investments in research and development will prove increasingly difficult. Even in advanced technology areas, some non-Western countries are catching up with the West. Furthermore, recent experiences of conflict may temper expectations regarding the results that advanced technologies can deliver.
WESTERN DEFENCE CHALLENGES
This year will be significant for many armed forces in the West, as they withdraw combat troops from Afghanistan and reflect on the experience of 12 years of war. Defence spending is shrinking in most European countries at a time when the US rebalance places on them a greater share of the burden for security in Europe’s fragile neighbourhoods to the south and the east. Total European defence spending continues to fall in real terms – by an average of 2.5% per year since 2010.
As a result, finding the resources to support existing and future military capabilities will become more difficult. For instance, European combat aircraft fleets have contracted – in some cases dramatically – over the past 30 years. Europe’s aerospace industry does not have a manned combat-aircraft programme in prospect after current types like the Typhoon and Rafale finish production.
Other sectors of Europe’s defence industry are under pressure from falling domestic orders and increased competition from foreign firms. European states face reduced capability, and possibly diminished influence, making all the more pressing initiatives – such as those from within NATO and the EU – to maximise value from defence budgets through closer cooperation.
For NATO, the end of combat operations in Afghanistan marks the end of an intense period of operational activity. Leaders meeting at the Alliance’s 2014 summit in the UK will face a range of pressing issues, notably the shape of a ‘post-operational alliance’. Although allies are now able to deploy and fight more effectively together, particularly as a result of Afghan operations, maintaining this level of interoperability will be challenging in the face of decreasing spending and the lower operational tempo expected to follow the 2014 ISAF drawdown.
On the plus side, NATO has further internationalised as a result of Afghanistan; it developed operational links with a number of non-NATO states, including Australia and Singapore. However, notwithstanding NATO’s Connected Forces Initiative, and its attempt to rejuvenate the NATO Response Force, keeping member states and partner nations engaged could prove difficult after Afghanistan, as defence-policy aspirations potentially contract.”